Szkoła Podstawowa nr 64 w Łodzi
im. Hansa Christiana Andersena

Wybór patrona

Na początku 2004 r. podjęliśmy działania, których celem było nadanie szkole imienia. W pierwszym etapie przedstawiono uczniom 10 kandydatów na patrona szkoły, m.in. H. Ch. Andersena, J. Brzechwę, M. Kownacką, braci Grimm, A. Lindgren, B. Leśmiana, K. I. Gałczyńskiego, A., Cz. Centkiewiczów, D. Wawiłow. Zależało nam, aby były to postacie znane i lubiane przez dzieci. W anonimowej ankiecie uczniowie 16 klas głosowali na wybranych poetów i pisarzy. Komisja złożona z wytypowanych nauczycieli i uczniów policzyła ilość oddanych głosów na poszczególnych kandydatów. Trzech najpopularniejszych (Andersen, Brzechwa, bracia Grimm) przeszło do następnego etapu.

Drugi etap poprzedziły:

• prezentacja kandydatów na gazetce ściennej,
• omówienie sylwetek kandydatów na lekcjach wychowawczych, języka polskiego, historii i zajęciach kształcenia  zintegrowanego w klasach I-III przy wykorzystaniu materiałów zgromadzonych w bibliotece szkolnej,
• opracowanie i przygotowanie kart do głosowania
• opracowanie procedury głosowania i zapoznanie z nią uczniów.

Głosowanie odbyło się w dwóch turach. Podczas zebrań w marcu 2004 roku karty do głosowania otrzymali rodzice, którzy swoje głosy oddali w większości na H. Ch. Andersena. W drugiej turze głosowali uczniowie. Również oni opowiedzieli się za Andersenem.

W związku z powyższym rozpoczęliśmy starania o nadanie naszej szkole imienia Hansa Christiana Andersena.

Jesienią 2004 r. nasze starania zakończyły się powodzeniem. Szkoła Podstawowa nr 64 otrzymała imię Hansa Christiana Andersena.

Dlaczego Andersen?

Utwory Andersena cieszą się dużą popularnością wśród dzieci i młodzieży, od wielu lat figurują na liście lektur obowiązkowych szkoły podstawowej. Niezwykle piękne baśnie przemawiają do uczuć i wyobraźni młodego czytelnika. Mogą też być źródłem terapii dla dzieci pokrzywdzonych przez los, dają im bowiem przeświadczenie, że pomyślne życie dostępne jest każdemu człowiekowi, który wykaże dużo uporu i wytrwałości w zmaganiach z przeciwnościami losu.

Nie bez znaczenia dla naszej decyzji o podjęciu działań zmierzających do nadania naszej szkole imienia Andersena miał również fakt, że fascynował on i fascynuje nadal wielu twórców. Współczesny poeta i pisarz Jan Twardowski uważa, że Andersen był mędrcem, a w swoich utworach potrafił ukazywać cenne wartości. Podkreśla też, iż jeśli dziecko wzrusza się losem postaci baśniowych, uczy się wrażliwości. Według niego właśnie baśnie Andersena są najodpowiedniejsze dla dzieci.

Zainteresowania uczniów naszej szkoły twórczością tego najpopularniejszego baśniopisarza nie kończą się tylko na czytaniu i omawianiu jego utworów. Od wielu lat wystawiane są u nas inscenizacje inspirowane utworami Andersena. W roku szkolnym 1999/2000 przygotowaliśmy musical na motywach „Królowej Śniegu”. W kolejnych latach dzieci zaprezentowały „Brzydkie kaczątko”, „Stokrotkę”, „Dziewczynkę z zapałkami”. W 2004 r. roku wystawiliśmy "Księżniczkę na ziarnku grochu" i "Calineczkę". Na wybór repertuaru realizowanego przez Szkolne Koło Teatralne decydujący wpływ mają uczniowie naszej placówki. Przedstawienia dochodzą do skutku dzięki zaangażowaniu młodzieży, nauczycieli, a także rodziców. Scenografia, kostiumy, jak również muzyka są dziełem całej społeczności szkolnej i zaprzyjaźnionego z nią środowiska lokalnego. Wszystkie przedsięwzięcia zostały udokumentowane na kasetach VHS i na zdjęciach.

Okazją do szerszego poznania utworów Andersena była także ogólnopolska akcja "Cała Polska czyta dzieciom". W naszej szkole właśnie baśnie duńskiego pisarza wybierano najczęściej do głośnego czytania. I dorośli, i dzieci odnajdują w nich ponadczasowe wartości, które coraz trudniej odnaleźć we współczesnych środkach przekazu.

Życie i twórczość Andersena

Duński poeta i pisarz Hans Christian Andersen stał się sławny na całym świecie przez swoje baśniowe opowiadania dla dzieci. Pisarz nie miał własnych dzieci, ale sam do końca życia pozostał dużym dzieckiem, lubiącym romantyczny świat fantazji.

Hans Christian Andersen urodził się 2 kwietnia 1805 r. w mieście Odense, które leży na wyspie Fionii w Danii. Jego rodzice, Hans i Anne Marie, należeli do najbiedniejszych mieszkańców Odense. Od drugiego do czternastego roku życia Hans wraz z rodzicami mieszkał w małym domku na ulicy Młyna Zakonnego. Po latach, gdy był już sławnym na całym świecie pisarzem, opisał ten dom w "Baśni mojego życia". Ojciec Hansa Christiana był bardzo pracowitym i skromnym człowiekiem. Umiał czytać i pisać, czytał dzieła wybitnych pisarzy angielskich m.in. Szekspira. Chociaż był małomówny, starał się przekazać swojemu synowi wiarę w siebie, w człowieka i jego możliwości intelektualne. Matka Hansa nie umiała ani czytać, ani pisać. Była osobą religijną i bardzo przesądną. Oboje rodzice często zabierali małego Hansa na wycieczki do lasu, czy też do teatru.

Hans Christian miał naturę indywidualisty. Jego ulubionym zajęciem były zabawy lalkami i zabawkami zrobionymi domowym sposobem. W wieku 5 – lat rodzice posłali go do szkoły. Gdy miał 11 lat umarł jego ojciec. Od tego momentu matka musiała szukać pracy u obcych. W tym czasie Hans Christian często zostawał w domu i miał czas na czytanie pożyczonych książek o życiu sławnych ludzi, co pozwalało mu marzyć, że i on kiedyś stanie się sławnym człowiekiem. Teatr zajmował wszystkie myśli młodego Hansa Christiana. Próbował pisać małe sztuki, które deklamował wszystkim, którzy tylko chcieli go słuchać. Marzeniem chłopca było również zostać aktorem lub śpiewakiem. Lubił śpiewać i wiele osób uważało, że miał dobry głos. Wyróżniał się swoim wyglądem wśród rówieśników. Nie był piękny, ale miał miłą osobowość. O jego uzdolnieniach zaczęto rozmawiać w lepszych sferach towarzyskich i nawet został przedstawiony księciu Chrystianowi (późniejszemu królowi Danii).

W wieku 14 – lat Hans Christian opuścił dom rodzinny i wyjechał do Kopenhagi. Tam zaczął szukać dla siebie jakiegoś zajęcia. W tym czasie zetknął się ze śpiewakiem panem Siboni, który wraz z innymi zamożnymi ludźmi postanowił mu pomóc. Młody Hans Christian nie przykładał się zbytnio do nauki. Chciał występować w teatrze, próbował zostać baletmistrzem, śpiewał w chórze. Jednak w 1822 roku musiał pożegnać się z karierą aktorską; był złym aktorem, złym śpiewakiem, tańczyć nie potrafił. Otaczający go ludzie widzieli potrzebę kształcenia tego upartego chłopca. Hans Christian postanowił zostać dramaturgiem, ale miał poważne trudności z językiem duńskim, robił błędy ortograficzne i gramatyczne. Musiał też zarabiać na mieszkanie i jedzenie. Mieszkał w coraz gorszych warunkach, ale nigdy się nie skarżył. W ciągu dnia czytał książki pożyczone od uniwersyteckiego bibliotekarza i dalej szył stroje do swojego teatrzyku. W 1821 r. zaprezentował tragedię rycerską "Kaplica leśna", która była raczej nieporadnym wypracowaniem niż utworem literackim. W 1822 r. napisał "Zbójcy w Vissenbergu" oraz "Alfsol". Tematy do swoich "dzieł" plagiatował z przeczytanych utworów, które mu się podobały. Młodemu Andersenowi nie brakowało uporu i odwagi, żeby nachodzić znanych poetów, prozaików, krytyków literatury, ludzi którzy byli blisko sceny teatralnej i czytać im swoje utwory. Oba utwory zostały jednak odrzucone przez Teatr Królewski.

W wieku 17-lat rozpoczął naukę w drugiej klasie Szkoły Łacińskiej. Pieczę nad jego kształceniem od tej pory miał najbardziej wpływowy Duńczyk Jonas Collin. W kwietniu 1827 roku Hans Christian przerwał naukę w szkole i z pomocą prywatnych lekcji w Kopenhadze przygotował się do matury. Egzamin maturalny zdał jesienią 1828 roku, a rok później zdał egzamin z filozofii na Uniwersytecie Kopenhaskim. W 1827 roku w Helsingorze Andersen napisał wiersz "Umierające dziecko", którym zwrócił na siebie uwagę w kraju i za granicą. Ten wiersz uważa się za przełom w karierze pisarskiej Andersena. Po wierszu "Umierające dziecko" napisał pierwszą większą pracę literacką, która została wydana i bardzo szybko cały nakład 500 sztuk został sprzedany.

Rok 1835 jest rokiem, w którym Andersen zostaje uznany jako powieściopisarz oraz ukazują się drukiem pierwsze baśnie, które w pierwszym wydaniu miały tytuł: "Baśnie opowiedziane dzieciom". Andersen staje się sławny w Danii, a zaraz potem w Niemczech, Anglii, Holandii, Francji, Włoszech, Stanach Zjednoczonych Ameryki i in. H. Ch. Andersen w swoim życiu dużo podróżował po świecie. Odwiedził wiele krajów. W czasie tych podróży robił wiele notatek, których fragmenty były publikowane. H. Ch. Andersen nie założył własnej rodziny. Jego sytuacja ekonomiczna była cały czas uzależniona od różnych fundacji i osób go wspierających. Całe życie mieszkał w wynajętym mieszkaniu. Rzadko otrzymywał pieniądze za wydawane książki. Andersen chciał stać się sławnym człowiekiem, ale nie z powodu bajek. Już po pierwszym wydaniu "Baśni opowiedzianych dzieciom" usłyszał od znajomego, że bajki uczynią go nieśmiertelnym. Nie podobało się to pisarzowi. Następne wydanie baśni miały tylko tytuł "Baśnie". Pisarz uzasadnił tę zmianę tłumaczeniem, że pisane one były również dla dorosłych. W wielu baśniach w osobach głównych postaci przedstawił samego siebie. Za najbardziej autobiograficzną baśń uważa się "Brzydkie kaczątko". Z okazji uroczystych obchodów 70 – tych urodzin, Andersen został odznaczony Krzyżem Komandorskim przez króla Danii, Christiana IX. Hans Christian Andersen zmarł 4 sierpnia 1875 roku.

Książki Andersena zostały przetłumaczone na około 126 języków. Baśnie są w dalszym ciągu drukowane, wystawiane w teatrach i ekranizowane w wielu krajach. Obecnie utwory literackie dla dorosłych nie są znane poza granicami Danii, a i w Danii nie znajdują wielu czytelników. Na całym świecie znanych jest 10 – 20 baśni z pośród 156 napisanych. Największą popularnością cieszą się baśnie w Europie Wschodniej, m.in. w Polsce. W swojej ojczyźnie oprócz baśni i opowiadań na stałe znalazło swoje miejsce kilka wierszy Andersena. Do wierszy tych duńscy kompozytorzy napisali muzykę.

Kochają Andersena wszyscy – dzieci i dorośli na całym świecie, wszędzie tam, gdzie kocha się stokrotki, słowiki, róże, łabędzie, motyle.